کارت سبز

[vc_section][vc_row][vc_column][vc_tabs][vc_tab title=”معرفی بیمه نامه” tab_id=”a4712eb4-b64b-4″][vc_column_text]کارت سبز
کارت سبز یک گواهینامه بین المللی در زمینه بیمه شخص ثالث است که توسط رانندگانی که به طور موقت قصد عبور و تردد در کشورهای مشخصی واقع در منطقه جغرافیایی سیستم کارت سبز را دارند،تهیه شده و در صورت بروز حادثه تصادف یا در صورت نیاز در مرزها و سرحدات یا داخل کشورهای عضو ارائه می گردد.

سیستم کارت سبز چیست ؟
اساس نظام کارت بیمه بین المللی وسایل نقلیه موتوری موسوم به سیستم کارت سبز Green Card system بر مبنای توصیه کمیسیون اقتصادی برای اروپا The Economic commission for Europe)E.C.E) وابسته به سازمان ملل متحد در تاریخ ۲۳/۱/۱۹۴۹ بنیان نهاده شد. براساس قطعنامه سازمان ملل متحد ، قرارداد لندن یا موافقت نامه هماهنگ بین دفاتر Uniform Agreement پی ریزی شد که عملیات سیستم کارت سبز بر پایه مفاد آن صورت می پذیرد . فعالیت اجرایی سیستم کارت سبز در تاریخ اول ژانویه سال ۱۹۵۳ آغاز شده است.

نحوه عضویت در سیستم کارت سبز
شرط اصلی عضویت در سیستم کارت سبز این است که در کشور متقاضی عضویت ، بایستی قانون بیمه اجباری مسئولیت مدنی دارندگان وسایل نقلیه موتوری (قانون بیمه اجباری شخص ثالث T.P.L (Compulsary Third Party Liability وجود داشته باشد.

اعضای کارت سبز
در حال حاضر ۴۵ کشور عضو سیستم کارت سبز هستند که به جز ۵ کشور ایران ، عراق ، تونس، مراکش و رژیم غاصب اسرائیل بقیه کشورهای عضو کارت سبز در قاره اروپا قرار دارند. حدود ۲۲۰ میلیون وسیله نقلیه موتوری در محدوده جغرافیایی سیستم کارت سبز تردد می کنند.

دفاتر کارت سبز
در هر کشور عضو سیستم کارت سبز ، یک “دفتر ملی کارت سبز” وجود دارد. دفتر ملی کارت سبز مطابق با قوانین و مقررات ملی هر کشور ، عهده دار مدیریت ، رسیدگی و پاسخگویی در زمینه خسارات ناشی از تصادفات وسایل نقلیه موتوری کشورهای عضو می باشد. دفتر کارت سبز در هر کشور بر طبق رویه بیمه گر صادر کننده کارت سبز عمل نموده و در روند عملیات تسویه خسارات ناشی از حوادث ایجاد شده توسط رانندگان خارجی ، برحسن اجرای عملیات طبق مفاد موافقت نامه هماهنگ بین دفاتر ، نظارت دارد. کلیه دفاتر کارت سبز عضو دفتر مرکزی کارت سبز( Council of Bureaux(C.O.B که مقر آن در لندن است می باشند.

دفتر کارت سبز ایران (Green Card Bureau of Iran)
دفتر کارت سبز بیمه مرکزی ایران Bimeh Markazi Iran-The Green Card Bureau of Iran به عنوان دفتر کارت سبز ایران مسئولیت نظارت بر حسن اجرای مفاد آئین نامه داخلی (Uniform Agreement (U.A را به عهده دارد.

کارت سبز را چه نهادی صادر می کند
کارت سبز توسط شرکت های بیمه ای که در هر کشور اجازه صدور بیمه نامه شخص ثالث را دارند و به عضویت دفتر کارت سبز آن کشور پذیرفته شده باشند، صادر می شود. در ایران ، شرکت سهامی بیمه ایران Iran Insurance Company به عنوان تنها شرکت بیمه ای که عضو دفتر کارت سبز ایران است، اجازه صدور کارت سبز را دارد.
در صورت وقوع تصادفی که مقصر آن یک راننده خارجی دارای کارت سبز باشد: زیان دیدگان می توانند به دفتر کارت سبز آن کشور که تصادف در آنجا واقع شده ، مراجعه کرده و با استفاده از راهنمایی های دفتر کارت سبز، زیان های وارده را جبران نمایند.[/vc_column_text][/vc_tab][vc_tab title=”شرایط و تعهدات” tab_id=”75db7b17-7f02-2″][vc_column_text]مقدمه

از آنجایی که بر اساس توصیه‌نامه‌ای که گروه کاری حمل و نقل جاده‌ای کمیته ترابری زمینی وابسته به کمیسیون اقتصادی اروپای سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۹ به دولتهای عضو ارسال نمود، از آنها دعوت کرد از بیمه ‌گران بخواهند تا ریسک‌های مسئولیت شخص ثالث دارندگان وسایل نقلیه موتوری را پوشش دهند و برای تدوین مقررات کاربردی و یکسان با یکدیگر قراردادهایی منعقد کنند که رانندگان بتوانند در هنگام ورود به کشورهایی که پوشش بیمه شخص ثالث درآنجا اجباری است، با رضایت خاطر بیمه شوند.
از آنجایی که بر اساس این توصیه نامه مقرر گردید که تهیه یک سند بیمه ‌ای یکنواخت، بهترین راه نیل به این هدف است و مبانی اصلی قراردادهایی است که باید فیمابین بیمه ‌گران در کشورهای مختلف منعقد شود را تنظیم کرد.
از آنجایی که بر اساس موافقت‌نامه بین دفاتر، نمایندگان شرکتهای بیمه کشورهایی که در آن زمان به توصیه‌نامه پاسخ مساعد داده بودند، در ماه نوامبر سال ۱۹۵۱ متنی را تصویب کردند که مبنای روابط فیما بین بیمه ‌گران مذکور را شکل می‌داد.
بر این اساس:
الف ـ هدف سیستم که معروف به «سیستم کارت سبز» است تسهیل عبور و مرور بین‌المللی وسایل نقلیه موتوری از طریق تأمین پوشش بیمه ‌ای برای ریسک‌های مسئولیت شخص ثالث ناشی از کاربرد وسایل نقلیه مذکور، با توجه به ضوابط و معیارهای کشور میزبان بود و در صورت وقوع تصادفات رانندگی، جبران خسارت آسیب‌دیدگان مطابق با قوانین و مقررات داخلی آن کشور تضمین می‌شود.
ب ـ کارت بیمه بین‌المللی وسایل نقلیه موتوری کارت سبز_، که از سوی مراجع دولتی کشورهایی که توصیه‌نامه سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته شده، در هریک از کشورهای میزبان دارای بیمه اجباری مسئولیت مدنی، سندی است که برای وسیله نقلیه موصوف در آن مورد استفاده قرار گیرد.
پ ـ در هر کشور عضو یک دفتر ملی ایجاد شده است و رسماً مجاز به ارائه تضمینی دوگانه به مراجع زیر می‌باشد:
به دولت خود تضمین می‌دهد که بیمه ‌گر خارجی از قانون در حال اجرا در آن کشور تبعیت نموده و خسارت زیان دیدگان را در حدود قانونی، جبران خواهد کرد.
به دفتر کشور میزبان در مورد تعهد بیمه ‌گر عضو مبنی بر تأمین پوشش مسئولیت شخص ثالث برای وسیله نقلیه درگیر در تصادف، تضمین می‌دهد.
ت ـ در نتیجه این تعهد دو گانه غیرانتفاعی، هر دفتر باید یک ساختار مالی مستقل داشته باشد که بر اساس الزام و تعهد مشترک بیمه ‌گرانی که مجاز به ارائه بیمه اجباری مسئولیت مدنی دارندگان وسایل نقلیه موتوری فعال در بازار داخلیشان هستند، استوار باشد. به طوری که هر دفتر را قادر سازد تا وظایف و تکالیف ناشی از قراردادهای فیمابین خود و دفتر دیگر را برآورده سازد.
بر این اساس:
الف ـ بعضی از دولت‌ها به منظور تسهیل بیشتر حمل‌ونقل بین‌المللی، از طریق امضای قراردادهای فیمابین دفاتر ذیربط، بازدید کارت سبز در مرزهایشان را از میان برداشته و عمدتاً آن را بر مبنای ثبت وسیله نقلیه انجام می‌دهد.
ب ـ شورای مجامع اروپایی در دستورالعمل[۲] مورخ ۲۴ آوریل ۱۹۷۲ به کلیه دفاتر کشورهای عضو، انعقاد چنین قراردادهایی را پیشنهاد نمود که بعداً به عنوان موافقتنامه متمم بین دفاتر که در تاریخ ۱۶ اکتبر ۱۹۷۲ امضاء شد، معروف گردید.
پ ـ قراردادهای بعدی بر اساس همان اصول، دفاتر دیگر کشورها را قادر ساخت تا عضو سیستم شوند . سپس این قراردادها در یک سند که در تاریخ ۱۵ مارس ۱۹۹۱ به امضاء رسید، تجمیع شده و به موافقتنامه تضمین چند جانبه موسوم گردید.
نظر به اینکه بهتر است کلیه مقررات حاکم بر روابط فیمابین دفاتر در یک سند مستقل ترکیب شوند، شورای دفاتر در مجمع عمومی خود که در تاریخ ۳۰ مه ۲۰۰۲ ۹ خرداد ۱۳۸۱_ در Rehtymno جزیره کرت_ برگزار گردید، این آیین‌نامه داخلی مقررات را تصویب نمود.
فصل ۱ – قوانین کلی (مقررات اجباری)
فصل ۲ – قوانین خاص حاکم بر مناسبات دفاتر طرفین قرارداد مبتنی بر کارت سبز (مقررات اختیاری)
فصل ۳ – قوانین خاص حاکم بر مناسبات دفاتر طرفین قرارداد مبتنی بر فرض پوشش بیمه ‌ای (مقررات اختیاری)
فصل ۴ – قوانین حاکم بر قراردادهای منعقد شده فیمابین دفاتر بیمه ‌گران ملی (مقررات اجباری)
فصل ۵ – رویه اصلاح آیین نامه داخلی (مقررات اجباری)
فصل ۶ – داوری (مقررات اجباری)
فصل ۷ – تاریخ اجرا (مقررات اجباری)

توصیه‌نامه شماره ۵ که در ژانویه ۱۹۴۵ تصویب شد و ضمیمه شماره ۲ قطعنامه مشترک برای تسهیل حمل و نقل جاده‌ای جایگزین آن گردید، به وسیله گروه کاری حمل و نقل جاده ای کمیته ترابری زمینی وابسته به کمیسیون اقتصادی اروپایی ملل متحد تدوین و متن آن تحت عنوان ضمیمه ۱ ارائه شده است.
طبق دستورالعمل مورخ۲۴ آوریل ۱۹۷۲ شورا ۷۲/۱۶۶ ECC_ که برای نزدیک کردن قوانین مربوط به بیمه مسئولیت مدنی دارندگان وسایل نقلیه موتوری کشورهای عضو و اجرای تعهد امور مربوط به بیمه اینگونه مسئولیت‌ها استوار بوده، تحت عنوان ضمیمه شماره ۲ ارائه شده است.

منبع : سایت مرکزی بیمه ایران[/vc_column_text][/vc_tab][vc_tab tab_id=”4d169710-0bd8-2″ title=”راهنمای خرید”][vc_column_text].

 [/vc_column_text][/vc_tab][vc_tab tab_id=”a1263e50-aa36-3″ title=”راهنمای دریافت خسارت”][vc_column_text].

 [/vc_column_text][/vc_tab][vc_tab tab_id=”07489e48-12a3-4″ title=”قوانین و مقررات”][vc_column_text]

[/vc_column_text][/vc_tab][vc_tab tab_id=”3ed7f8ba-3e6d-5″ title=”کشورهای عضو” label=””][vc_column_text]

[/vc_column_text][/vc_tab][/vc_tabs][/vc_column][/vc_row][/vc_section]